INTERVIEW - Ze is sneller dan alle mannen in de zwaarste wielerwedstrijd ter wereld, hij is haar man en coach: "Zij kan een bitch zijn, ik niet"

Isa Pulver, wat waardeer je het meest aan je man en coach?

Isa Pulver: Het vertrouwen, de eerlijkheid, het er voor elkaar zijn.

Meneer Pulver, hoe is het met u?

Daniel Pulver: Isa's vasthoudendheid, haar discipline en haar vermogen om zich meteen weer te concentreren, wat er ook gebeurt. Dat waardeer ik niet alleen, ik bewonder het.

Wat irriteert je aan de ander?

Isa Pulver: Eigenlijk niets. Behalve als mijn trainingsschema op zijn kop wordt gezet omdat Daniel een gek idee heeft. Maar dat is een eitje.

Daniel Pulver: Wat ik eerder zei, heeft een negatieve kant. Soms wou ik dat Isa me losliet. Ze maakt zich veel zorgen als ik een training afzeg. Soms irriteert het me dat ze niet gewoon kan zeggen: "Oké, geen training." Ik moet het haar duizend keer uitleggen.

Reageert ze alleen zo als je iets doorstreept?

Ze houdt helemaal niet van schilderen. Ik denk dat ze zich er onzeker door voelt.

Voor wie is de Race Across America het zwaarst?

Isa Pulver: Voor de bemanning!

Dat ging snel.

Ik ken beide kanten van de medaille, want ik heb als fysiotherapeut twee keer met solosporters gewerkt. In 2015 deed ik zelf voor het eerst mee aan een wedstrijd. Toen besefte ik dat het veel makkelijker is. Je hoeft alleen maar te fietsen!

Gewoon fietsen, bijna 5.000 kilometer verderop...

Voor de coaches draait het altijd om wat de atleet wil. Ze moeten aan zoveel denken en alles voor de atleet doen. Nu doet iedereen alles voor mij.

Hoe bevalt het RAAM u, meneer Pulver?

Daniel Pulver: Voor mij is de race op twee manieren complexer. Ik ben al sinds mijn geboorte slechtziend en heb pijn. Zo'n race vergt veel inspanning. Als coach heb ik een nauwe band met Isa; we bellen urenlang als ze op haar fiets zit. Ervoor zorgen dat de negenkoppige ploeg goed samenwerkt met mij en de teamleider, en dat alles logistiek soepel verloopt – dat is een enorme uitdaging. Voor Isa zorgen is het allerleukste. We zijn altijd samen. Ik merk het wanneer ze iets nodig heeft. De ploeg kent elkaar niet. Het is vermoeiend.

Jullie zijn een getrouwd stel, een atleet en een coach. Hoe moeilijk is het om deze rollen te scheiden?

Zodra we in het vliegtuig stappen, ben ik niet langer haar echtgenoot. Dat zou niet werken. Als haar echtgenoot wil ik haar niet zien lijden.

Maar je ziet het.

Ik zie het als een coach.

Isa Pulver: We moesten leren afstand te nemen. Zelfs in de race van 2015 was het voor mij onmogelijk geweest om mijn man mee te nemen. Ik wil niet dat hij me in zo'n ellendige situatie ziet.

Wat heeft je van gedachten doen veranderen?

Hij begon mijn trainingsschema's te maken en ik besefte hoe nuttig dat was. We werkten steeds nauwer samen. In 2019 zei ik: "Het zou gaaf zijn als je erbij was, maar dan alleen om me bij de start weg te sturen en me bij de finish te ontmoeten." In 2023 waren we zover gevorderd dat ik niet langer het gevoel had dat ik een man bij me had, maar eerder een coach. Hij is absoluut onmisbaar in deze rol.

Daniel Pulver: We moesten trainen om er mentaal en emotioneel klaar voor te zijn. Dat gebeurt niet zomaar. We staan ​​waar we nu staan ​​omdat we een stapsgewijze aanpak hebben gekozen.

Hoe heb je je daarvoor getraind?

Eén stap was dat Isa de moed had om te zeggen: "Ik kan er niet mee omgaan dat je een man bent." En ik mocht me niet beledigd voelen. Erover praten was het actieve deel. Maar het voelen was ook belangrijk: mezelf afvragen wat dit met me deed. Haar loslaten, haar in andere handen leggen.

Hoe ziet deze scheiding tussen coach en echtgenoot er concreet uit?

Daniel Pulver: In het vliegtuig naar RAAM eindigt de rol van echtgenoot. Dan laat ik los. Pas bij de finish word ik weer partner.

Heb je rituelen voor deze transformatie?

We hebben regels. Afhankelijk van onze rollen variëren onze interacties op WhatsApp bijvoorbeeld. De woordkeuze en emoji's zijn anders wanneer ik haar als coach schrijf. Als coach gebruik ik vaker een fiets, terwijl ik als echtgenoot eerder een hartje gebruik. Deze manier van communiceren is voor ons een tweede natuur geworden.

Isa Pulver: Als ik naar een wedstrijd ga, zit ik tijdens de voorbereiding al in een tunnel. En daar is geen plaats voor een man. Ik heb een crew nodig; hij is er een van.

Is de vertrouwdheid en nabijheid die jullie als koppel hebben nog steeds een voordeel in de race?

Dat is een voordeel, want hij kent mij ook persoonlijk. Maar we communiceren alleen op sportief vlak.

Daniel Pulver: Je merkt dat ik haar beter ken tijdens de slaappauzes. Ik weet hoe ze slaapt, de anderen niet. Ik voel aan welke strategie het meest logisch is. Een typische interventie van een man zou zijn dat ik haar van haar fiets haal omdat ik er niet meer naar kan kijken. Maar als coach zie ik nog steeds strategieën om haar te laten doorgaan.

Hebben jullie aan het einde tijd nodig om weer getrouwd te zijn?

Isa Pulver: In de laatste race werd de tijd stilgezet op zo'n vijftien kilometer van de finish. De rest werd geneutraliseerd. Dat was het moment waarop we als koppel in elkaars armen lagen. Daar kijk ik naar uit: mijn man terug.

Missen jullie elkaar tijdens de race?

Daniel Pulver: Nee. Ik ben helemaal opgegaan in mijn rol. Ik heb geen tijd. Je moet je voorstellen dat Isa steeds gevoeliger wordt. Elk woord kan de verkeerde kant opgaan. Ik ben zo gefocust dat ik niets verkeerds zeg.

Wat gebeurt er als je het verkeerde woord zegt?

Isa Pulver: Een voormalige coach probeerde me te motiveren door constant te herhalen: "Trekken! Duwen!" Ik dacht: "Maar dat doe ik al vijf dagen! Zie je dat dan niet?" In zo'n geval moet de teamleider ingrijpen en moet de coach onmiddellijk vertrekken. Die persoon kan ik niet meer om me heen hebben. Ze motiveren me niet. En ik ben alleen nog maar met dat bezig – niet met autorijden. Zelfs als er iemand langskomt en zegt: "Het is warm, hè?" Natuurlijk is het warm in de woestijn! Ik heb mensen nodig die me vooruit helpen. Medelijden is soms goed, maar het brengt me nergens.

Daniel Pulver: Als ik een woord van medeleven zou mogen uitspreken, zou ik de rollen omdraaien. En Isa mag dat nooit voelen. En ik wil in deze situatie ook geen medelijden met haar hebben.

Je had het over strategieën die Isa kunnen motiveren om door te gaan. Wat bedoel je daarmee?

We hebben een lijst die we punt voor punt afwerken als ze moe wordt. Dat kan bijvoorbeeld het ABC-spel van SRF zijn. Of door met haar te praten en een adrenalinestoot op te wekken. Haar een beetje boos maken zal haar wakker maken. Muziek is een onderwerp, maar dan alleen haar muziek.

Deelt ze de afspeellijst?

Kort gezegd: Trauffer. Als we de lijst hebben afgewerkt, zeggen we: "Oké, Isa, nu is het tijd voor een pauze." We hebben gewonnen als ze zelf zegt: "Nu is het de beste tijd voor een dutje." Mijn doel is altijd om haar zo mee te krijgen dat het ons lukt. Dit is belangrijk, want we zijn allemaal oververmoeid en hebben een gevoelige huid. Zij kan een bitch zijn, maar ik niet.

Wat betekent de Race Across America voor jou?

Isa Pulver: Heel veel. Dingen zoals de RAAM zijn haalbaar. Dat had ik twaalf of dertien jaar geleden nooit gedacht. En Daniel kan erbij zijn.

Daniel Pulver: Ik ben erg dankbaar. Ik heb overal met veel plezier als trainer gewerkt. Maar RAAM is een stap hoger. En dat heeft te maken met onze relatie. De intensiteit is anders.

Is dit gevoel wat je ertoe aanzet om voor de vierde keer mee te doen? Je hebt alles bereikt, twee keer gewonnen en was in 2023 zelfs sneller dan de mannen, maar het wereldrecord is buiten bereik...

Isa Pulver: Welk record bedoel je? Het tijdrecord of het snelheidsrecord? Het tijdrecord is bij dit evenement buiten bereik omdat het parcours langer is. Maar het snelheidsrecord baart zorgen.

Daniel Pulver: We zijn sportief gedreven. We werken allebei met mensen met een beperking. Ook daarin ben ik geïnteresseerd in de vraag waar de grenzen echt liggen. In het dagelijks leven zie ik veel mensen dat de grenzen niet liggen waar ze denken dat ze liggen. Probeer nog één stap – en het werkt. Maar dat leer je alleen door alles te optimaliseren. We zien optimalisatiepotentieel in het RAAM. We testen nu of dat echt bestaat. Dat spreekt me aan.

Een jaar voor RAAM 2023 kreeg Isa een hersenbloeding, moest ze onlangs een schouderoperatie ondergaan en een paar weken geleden werd ze opgenomen in het ziekenhuis na een auto-ongeluk. Hoe ga je met zulke problemen om?

Isa put duidelijk kracht uit het overwinnen van moeilijkheden. Ik vind het spannend om te zien of we in zulke tegenslagen kunnen blijven steken of er juist uit kunnen komen.

Heb je altijd iets positiefs meegenomen uit tegenslagen?

Isa Pulver: In de loop der tijd heb ik geleerd dat ik zelf kan bepalen hoe ik met een probleem omga. Ga ik ertegenin? Of accepteer ik het en probeer ik een oplossing te vinden? Daniel en ik kiezen voor de tweede optie.

Zijn er vormende momenten geweest die tot deze houding hebben geleid?

De Tortour van 2012, mijn eerste ultraloop, was een keerpunt . Ik liep een rondje door Zwitserland. Ik kreeg onenigheid met het begeleidingsteam en wilde opgeven. In die situatie luisterde ik naar muziek die een para-atleet voor me had uitgekozen. Hij is ernstig gehandicapt en zit in een rolstoel. Toen hij me de USB-stick met de nummers gaf, zei hij: "Als ik kon fietsen, zou ik de Tour de France winnen met deze muziek." Toen besefte ik dat ik niet kon opgeven.

Kunnen we deze houding toepassen op het dagelijks leven?

Als ik op mijn werk voor een moeilijke taak sta, zeg ik tegen mezelf: "Hé, ik ben een RAAM-winnaar, ik was sneller dan alle mannen. Ik kan nu niet voor dit probleem staan ​​zonder een oplossing te vinden."

Je maakt geen gebruik van een mental coach. Waarom?

Ik heb er lang over nagedacht of ik dit nodig had voor mijn eerste RAAM in 2015. Ik was bang dat het werken met een mental coach me in de war zou brengen of van mijn stuk zou brengen. Ik heb ontdekt dat ik veel puzzelstukjes in mijn leven heb die me motiveren.

Hoe motiveer je jezelf?

Liedjes betekenen veel voor me. Op RAAM 2023 luisterde ik voor de start naar "Chum uf mini Insle" van Trauffer. Ik nam mezelf voor dat ik nu naar mijn "RAAM-eiland" zou reizen en alleen de mensen zou meenemen die ik wilde. Ik zing ook veel op de fiets. Het is niet goed en het is niet leuk. Maar hoe harder, hoe beter. Ik heb hiervoor mijn gezichtsspieren nodig, die anders als eerste verstijven als ik moe word.

Hoe ga je om met problemen, Daniel Pulver?

Daniel Pulver: Voor mij is het een dieptepunt. Lange tijd heb ik mijn beperking niet geaccepteerd. De beperkingen bepalen mijn dagelijks leven. Ik ben niet altijd even positief ingesteld. Maar Isa heeft me geleerd dat het altijd mogelijk is, met behulp van al haar ervaringen. Dat zijn ware schatten voor me geworden. Al die momenten in het dagelijks leven die ik me kan herinneren en waar ik me kan realiseren hoe onbelangrijk een probleem is. RAAM heeft me dankbaar en nederig gemaakt.

Jullie werken allebei met mensen met een beperking. Dat lijkt jullie te inspireren. Wat is de link tussen jullie werk en ultracycling?

Isa Pulver: Ik heb een cliënt die jarenlang afhankelijk was van een elektrische rolstoel. Nu loopt ze met krukken. Als ze me in therapie vertelt dat het te veel is en dat ze een pauze nodig heeft, zeg ik: "Daar is je finish." En dan rennen we nog eens tien meter. Terwijl ik dat doe, vertel ik haar over mijn laatste finish bij de RAAM. Zo geven we elkaar een zetje.

Wat bedoel je?

Ze stuurt me WhatsApp-berichten tijdens de race, waarin ze schrijft hoe ze zich voelde toen ze de tien meter had volbracht. En dan denk ik: "Zij heeft het gedaan, ik moet het ook doen." We laten het idee los dat iets onmogelijk is, zowel op het werk als in de sport. Als begeleider bij RAAM dacht ik dat het onmogelijk was om deze race te volbrengen. Nu, dankzij onze ervaring, vinden we de moed om iets te proberen en geloven we dat we het kunnen.

Wat gebeurt er als de ‘echte grenzen’ komen?

Welke grenzen?

Zijn die er niet altijd?

Natuurlijk. Er zijn spiergrenzen: mijn benen kunnen niet verder. Er zijn natuurlijk mentale grenzen. Maar we proberen met deze grenzen te spelen, ze te accepteren en ermee te werken. Als ik ze negeerde, zou ik er snel genoeg van hebben.

Hoe moeten we ons dit spel voorstellen?

Ik vraag me altijd af of mijn benen moe zijn van het doorzetten of dat het mijn hoofd is. Ik ben ooit tijdens een training 24 keer achter elkaar een heuvel op gereden. Elke keer klom ik 500 meter. Na zeven uur waren mijn benen zwaar en had ik er geen zin meer in. Een quadriplegiepatiënt met wie ik werk stond langs de kant van de weg. Ze moedigde me aan en ik dacht: "Zij voelt haar benen helemaal niet; ik voel de mijne iets te veel. Wat heb ik liever?" De zware benen die moe waren van het doorzetten waren op zich al positief: ik voelde ze tenminste.

Zijn er momenten in je leven waarop je niet aan sport doet?

Natuurlijk, bijvoorbeeld op ons 20-jarig huwelijksjubileum.

Daniel Pulver: Het is de 25e. Je bent al in een atleetmodus.

Wat doe je dan?

Alles behalve sport. Spanje is ons favoriete land: lekker eten, genieten, in het moment leven. De belangrijkste beslissing is welke vis we voor het avondeten op de markt kopen. Het is nog steeds mogelijk om te ontspannen. Dat brengt ons tot rust.

Naar welk moment bij RAAM kijk je het meest uit?

Isa Pulver: "Tage wie diese", het nummer van de Toten Hosen. Dat is altijd mijn startcommando.

Daniel Pulver: Ik kijk ook uit naar de start. We hebben veel tijd gestoken in de voorbereiding, het testen en optimaliseren van alles. Nu wil ik weten of ons plan werkt.

Isa Pulver: En dan kijk ik elke dag uit naar de grote bak chocolade-ijs die ik mag eten.

Zit jij 22 uur per dag op de fiets en eet je chocolade-ijs?

Meestal eet ik alleen maar vloeibaar. Maar ik geniet echt van ijs als afwisseling. En mijn caloriebalans is perfect, waar mijn coach blij mee is.

Heb je er wel eens over nagedacht wat er zou gebeuren als een van jullie zou willen stoppen?

Ik dacht er niet zo over na. Na mijn eerste RAAM in 2015 dacht ik dat het mijn laatste wedstrijd zou zijn. Ik ken een paar samenwerkingen die door het ultrawielrennen zijn verbroken. Dat wil ik niet. Maar in 2015 kwam Daniel met het idee om door te gaan. Als hij zei dat ik een andere coach moest zoeken, zou ik overwegen om te stoppen.

Jullie kunnen dus niet zonder elkaar sporten?

Ik weet dat het een luxe is dat Daniel zo ondersteunend is. We hebben allebei vrij in het weekend, maar mijn trainingsschema omvat zes uur fietsen op zaterdag en acht uur op zondag. En dan is hij alleen.

Dat is zijn ‘schuld’, hij schrijft de trainingsschema’s.

Daarom voel ik mij niet schuldig dat hij mij naar de training stuurt.

Daniel Pulver: Stel je voor dat een derde partij Isa's trainingssessies zo in het weekend zou plannen. Dat zou voor mij veel moeilijker zijn. Ik vertrouw erop dat we een oplossing vinden die voor ons beiden werkt.

Isa Pulver: Dat denk ik ook.